Sal 1986. Iraqa Seddam Huseyin li gel şerê bi Îranê re hêzeke mezin şand ser Kurdistanê. Armanc kuştina hemû mêrên Kurd ji 13 salî heta 70 salî bû. Ji bo ev armanc pêk bê, hemû rê û awa mubah bû; bombekirin, ji bin ve wêrankirina gund û bajaran, qetlîamên gelêrî, bikaranîna çekên kîmyayî û hwd.
Ev êrîşên hovane 3 salan berdewam kir, lê êrîşên herî mezin di sala 1988an de rûda, Helebçe yek ji wan êrîşan bû. Ne tenê Kurd her wiha Asûrî û Turkmenan jî ji van êrîşan para xwe girt. Di encamê de 182.000 Kurdistanî hatin kuştin, ji 4665 gundên başûrê Kurdistanê 4000ê wê bi erdê re kirin yek, bajarên wek Qeladiza, Seydsadiq yek mala ku ava, nema. 3000 mizgeft, 2000 dibistan, 300 nexweşxane û 27 dêr wêran kirin. Milyonek Kurdistanî cî û warên xwe berdan bi çol û çîya ketin. Elektrîk, telefon, rê hemû felc bûn, zevî û ziraet beyar man, heywanê wan kedî neman. Dema leşkerên Seddam trîbuna bendava Dukanê vekir, bi sedan gund bi xanî û mal û zevîyên xwe di binê avê de man.
Seddam û heramîyên wî navê vê jenosîdê ku wan ji Quranê girtibû, danîbû ”Enfal”. Enfal mana xwe ”xenîmeta şer” e. Belê rast e, Seddam ne tenê Kurdistan wêran kir, mêrên ku destê wan çek digre kuşt, her wiha wek DAÎŞa îroyîn, bi dehhezaran jinên kurd ber bi çolên Ereban ve mecbûrî koçberîyê kir, wek ”xenîmeta şer” dest danî ser wan, destdirêjî li wan kir û hinekên wan li sûkên dewletên Xelîcê firotin. Hîn îro jî li deverên Ereban, gorrên komkujîya Kurdan dertên holê.
Îşaretên qirkirina Kurdan hîn di sala 1983an de, dema bi girtin û kuştina hemû mêrên Barzanîyan ku bi dest xistibûn dîyar bûbû. Baasîyan avêtibû ser herêma Barzan, ji 10 heta70 salî, 8000 mêrên Barzanîyan dîl girtibûn û biribûn çolên başûrê Iraqê û hemû bi saxî binerd kiribûn. Jinên wan li Musul û Hewlêrê mecbûrê îqametê kiribûn.
Yek ji qetlîama herî mezin ku tarîxa modern şahid bûye, komkujîya Enfalê ye. Ew sê salên di navbera 1986-1989an de, Seddam ew êrîşên hov, di bin sîya şerê bi Îranê re kir. Emerîka, Ewropa, dinya , musilman, cîranên Kurdistanê hemû bêdeng man, çavê xwe girtin û xwe kerr kirin. Kîngê bi sedhezaran Kurd ji bo hewla canê xwe, li sînorên Tirkîyê asê bûn û ew dîmen bi rêya televizyona ketin malên Emerîkî û Ewropîyan, hîn nuh dezgehên navneteweyî dengên xwe bilind kirin. Hîn jî ew sûretên bi sedhezaran Kurd di serma û qesemê de ku xwe li sînorên Tirkîye, Îran û Sûrîyê dabûn di hafizeyan de teze ne.
Piştî 30 salên jenosîda Enfalê, li her çar perçeyên Kurdistanê komkujî, qetlîam û kuştin û wêranî hîna jî berdewam e.
Lê belê, ne jenosîdên pêştir, na ya Enfalê, ne jî yên vê paşîyê lidarketine, nekarîbûye rê li ber doza azadîya Kurdistanê bigire.
Li Başûrê Kurdistanê zarokên ku ji Enfalê filitî ne, li gel hemû pirsgirêk û êşên xwe ve îro di destê wan de ala rangîn, ber bi serxwebûnê ve dimeşin.
Li Rojavayê Kurdistanê, gelê me dikare bi yekgirtineke netewî û bi îdareyeke hevbeş statuyekê bidest bixe.
Li Rojhilatê Kurdistanê yekitîya netewî êdî ji hemû deman zêdetir, wek pêwîstîyeke esasî derdikeve pêş.
Li Bakurê Kurdistanê, rawestandina vî şerê heyî, daxwaz û pêwîstîyeke sereke ya gelê me ye. Li himber vî şerê heyî, helwesteke Kurdistanî , netewî û yekgirtî pêwîste. Divê Dewleta Tirk baş bizanibe çawa ku eve 90 sale nekarîbûye têkoşîn û daxwaza azadîyê ya gelê me ji holê rake, bi van kuştin û wêran kirinan dê îro jî nikaribe rê li ber doza azadîya Kurdistanê bigire. Ev mesele bi rêyên siyasî û bi dîyalogê dikare bê çareser kirin. PKK jî divê dest ji vî şerê xelet yê bi navê ‘’ozyonetima çekdarî’’ û ‘’xendekan’’ berde. Ev siyaset zerarê dide gelê me, dide welatê me.
Belê, Enfal ne bes jenosîda li dijî gelê Kurdistanê bû, ew herweha jenosîdeke li dijî mirovatîyê jî bû.
Bi hemû wehşet û wêrankarîya xwe Enfalê jî xelkê Kurd teslîm negirt. Gelê kurd ew 4000 gund û bajarên xwe ji nû ve ava kirin, rê û pire ji berê jî çêtir kirin. Zevî ji nû ve şîn bûn, kerîyên pez û garana dewaran li mêrgên Kurdistanê ji nuh ve çêrîyan. Li ser axa xwe, xwe bi xwe îdare kir, azadî û demokrasîyeke ku tu car ew ax nebûye şahid, anî.
Dewleta Federa ya Kurdistana Başûr îro ne tenê ji bo Kurdan, herweha ji bo Asûrî, Turkmen, Ereb, ji hemû etnîsîte, Êzîdî, Suryanî, Kildanî, Şebek, Ehlî Heq, Şiî hemû ol û mezhebî re bûye sitar. Gele Kurd him xwe û him jî mirovatîyê ji DAÎŞê û ji hemû êrîşên hovane diparêze.
Divê dinya êdî vekirî piştgirîya gelê Kurd bike ku xwe bi xwe îdare bike, mecbûrî jîyana bi dewletên ku ev keraset anîne serê wan, neke. Divê em hemû Kurdên li dinyayê, Dewleta Federe ya Kurdistana Başûr biparêzin û bi xwîn û can bi meşa wan a ber bi serxwebûnê re bin. Beşek be jî tu car gelê Kurdistanê hewqas nêzîkî serxwebûnê nebûye.
Parlamentoya Kurdistanê roja 14ê Nîsanê, ji bo bibîranîna Enfala reş, îlan kirîye. Kurd ne tenê di roja 14ê Nîsanê de, wê tim û tim vê qirkirinê bîne bîra xwe û ew ê ji bîr neke.
Buroya Çapemenî û Ragihandinê ya PAKê
“Enfal Jenosidini Unutmayacağız”
Yıl 1986. Iraq’ın Saddam Hüseyin’i İran’la süren savaşa rağmen büyük bir askeri güçle Kürdistan’a saldırdı. Hedef 13-70 yaş arası tüm erkekleri yok etmekti. Hedefe ulaşmak için tüm araç ve yöntemler serbestti; karadan ve havadan bombalama, köy ve yerleşim yerlerini ortadan kaldırma, yerinde toplu infazlar, kimyasal silahların kullanımı vs.
Bu vahşice saldırılar, düşük veya yoğun ağırlıklı olarak tam üç yıl sürdü, fakat en büyük ve yoğun saldırılar 1988 de gerçekleşti. Bu saldırılardan biri de Halepçe katliamıydı. Saldırıların hedefinde Asuriler ve Türkmenler ’de vardı. Enfal saldırılarında 182.000 Kürdistanlı öldürüldü, Güney Kürdistan’ın 4665 köyünden 4000 tanesi yerle bir edildi. Qalediza, Seyidsadıq gibi kasabalarda tek bir bina dahi bombardımanlardan kurtulmadı. Saldırılarda 3000 cami, 2000 okul, 300 hastane ve 27 kilise yıkıldı. Bir milyona aşkın Kürt evini ve yurdunu terk ederek dağ, bayır yollara düştü. Elektrik, telefon, yol gibi altyapı tesisler işlemez hale getirildi, tarlalar ekinsiz kaldı, ülkede evcil hayvan kalmadı. Saddam’ın emriyle Dukan barajının tribünleri tamamen açıldığında, yüzlerce yerleşim yeri sular altında kaldı.
Saddam ve şurekası bu soykırıma Kuran’daki bir ayetten esinlenerek “Enfal” adını verdi. “Enfal”ın sözcük anlamı “savaş ganimeti” dir. Doğrudur, Saddam Kürdistanı yıkmakla, ulaşabildiği eli silah tutan tüm erkekleri öldürmekle kalmadı, bugün DAİŞ’in yaptığı gibi onbinlerce Kürdistanlı kadına savaş ganimeti olarak el koydu ve Arap çöllerine sürdü. Kadınlarımıza tecavüz edildi, petrol zengini Haliç devletlerinde pazarlarda satıldı.
Enfal soykırım planlarının ilk belirtisi daha 1983 yıllında Baas birliklerinin Barzan bölgesinde ele geçirebildiği 10-70 yaş arası tüm erkekleri tutuklayarak, arap çöllerinde günlerce susuz bırakılarak, diri diri toprağa gömerek sergilediği vahşetlerde görüldü. Barzan kadınlarını da Musul ve Erbil’de zorunlu ikamete tabi tuttu.
Çağdaş tarihin tanıklık ettiği en büyük katliamlardan biri de, işte bu vahşi operasyonları ile “Enfal” adı verilen soykırım girişimidir. Saddam, bu jenosit saldırılarını 1986-1989 arası üç yılda, İran-Irak savaşının gölgesinde yürüttü. ABD ve Avrupa başta olmak üzere, tüm İslam ülkeleri, komşu ülkeler bu üç yıl boyunca sesiz kaldılar. Ne zaman ki yüzbinlerce Kürdistanlı kar ve kışta, can havliyle Türkiye sınırına yığıldığın, yaşanılan trajedinin büyüklüğü televizyon görüntüleri ile milyonların odasına girdi ve bu durum Batı dünyasında homurdanmalara yol açtı, işte o zaman uluslararası kuruluşlar daha yeni harekete geçmeye başladılar. Halen de kara “Enfal”ın yol açtığı insanlık trajedisinin fotoğrafları hafızalarda tazeliğini koruyor.
Enfal soykırımından 30 yıl sonra, Kürdistan’ın dört parçasında da katliam, ölüm ve yıkım devam etmektedir.
Açıktır ki, ne Enfal soykırımıyla, ne ondan önceki, ne de sonraki soykırımlarla Kürdistan halkının özgürlük mücadelesinin ortadan kaldırılamayacağı yaşamda defalarca kanıtlanmıştır.
Güney Kürdistan’da Enfal’den kurtulan çocuklar bugün ellerinde Kürdistan bayrağı ile bağımsızlığa doğru yürüyorlar.
Güneybatı (Rojava) Kürdistan’da halkımızın bir statü elde etmesinin yolu, ulusal birlik ve ortak bir ulusal yönetimden geçecektir.
Doğu Kürdistan’da her zamankinden daha fazla ulusal birlik ihtiyacı öne çıkmıştır.
Kuzey Kürdistan’da bugün en canalıcı ihtiyaçların başında süren bu savaşa son verilmesi gelmektedir. Bu savaşa karşı, ulusal, Kürdistani bir duruş sergilenmelidir. Türk devleti’nin artık şunu anlaması gerekmektedir: Nasıl ki 90 yıldır katliam ve yıkım siyasetiyle Kürdistan özgürlük mücadelesini ortadan kaldıramadıysanız, bundan böyle de bir sonuç alamayacaksınız. Bu sorun siyasal yollarla ve diyalogla çözümlenebilir. PKK’yi de bir kez daha bu yanlış ‘’silahlı özyönetim’’ ve ‘’hendek’’ siyasetinden derhal vazgeçmeye çağırıyoruz. Bu siyaset halkımıza ve ülkemize zarar vermektedir.
Evet, Enfal sadece Kürdistan halkına değil, tüm insanlığa karşı yapılmış bir soykırımdır.
Tüm yıkım ve vahşetiyle Enfal soykırımı Kürtleri teslim alamadı. Kürt halkı yakılıp yıkılan yerleşim yerlerini yeniden kurdu, yol ve köprüleri, altyapıyı daha iyi hale getirdi. Tarlalar yeniden yeşerdi, sürüler Kürdistan bayırlarında otlamaya başladı. Toprakları üzerinde kendi yönetimini oluşturdu ve Irak’ın hiç bir zaman gerçekleştiremediği demokrasi ve özgürlükçü bir ortamı tesis etti.
Kürdistan Federe Devleti sadece Kürtler için değil, Asuri, Türkmen, Arap ve tüm diğer etnisiteler, Yezid, Süryan, Hıristiyan, Kıldan, Şebek, Ehli Hak, Şii tüm farklı din ve mezhepler için korunak olmuştur. Kürt halkı hem kendini hem de tüm insanlığı İŞİD başta olmak üzere tüm vahşi saldırılardan koruyor.
Artık dünyanın Kürdistan gerçeğini görmesi gerekir, kendi kendisini yönetmesine açık destek sunması gerekir. Kürt halkının soykırım ve katliama tabi tutan ülkelerle yaşamaya zorlanmaması gerekir. Biz tüm dünya Kürtleri, Güney Kürdistan Federe Devletine destek olmamız, kanımız ve canımızla bağımsızlığa giden yolda beraber yürümeliyiz. Sadece bir bölgesi için olsa bile, Kürdistan bin yıllık tarihi boyunca hiç bir zaman bağımsızlığa ve özgürlüğe bu denli yakınlaşamamıştır.
Kürdistan Parlamentosu 14 Nisan gününü kara “Enfal”ı anma günü olarak ilan etmiştir. Kürt halkı hiç bir zaman tarihin en büyük jenosidini unutmayacaktır.
PAK Basın ve İletişim Bürosu
